άτιτλο ακατέργαστο

Στιγμές που πέφτει ο ήλιος και μένει μόνο το φως
της οθόνης
στιγμές που γράφουμε πάλι ποίηση ή μαλλον
την φτύνουμε μέσα από τα δόντια
σφιγμένα σαγόνια που λένε χάθηκε η μάχη
και συνεχίζεται ο πόλεμος

Σε αυτον τον κόσμο είμαστε κρατούμενοι
συγκρατούμενε να το θυμάσαι
Σε αυτόν τον κόσμο που το μπλε
το λένε κόκκινο και το μαύρο άσπρο
Τα σίδερα δεν σπάνε με γροθιές
Τα δεσμά σπάνε μόνο με στίχους
Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε συγκρατούμενοι
να το θυμάσαι

 

Μάρκος Βαμβακάρης

https://www.youtube.com/watch?v=z_p1pkOpDD4

Γυμνός χρόνος

Είναι στιγμές που κυλάνε λυγίζουν
κάποιοι ξαναγράφουν ποίηση
στιγμές καινούριες παλιές ίδιες
τα ίδια μοτίβα, απαράλλαχτα
ξανά ίδια και μεταλλαγμένα

Δεν υπάρχει καμμία αντίφαση, όχι
η γραμμικότητα λύγισε και ο χρόνος πια
κυλάει σε σπέιρες, πάντα έτσι προχωρούσε
μεταξύ μας, έχουμε συνηθίσει να τον ντύνουμε
σε ευθύγραμμους σωλήνες - έτσι πρέπει να το βλέπεις λένε,
αλλιώς θα τρελαθείς - άκου εδώ τρέλλα!

Ίδια παιχνίδια και ίδiοι μηχανισμοί
αντιδράσεις και κινήσεις παρόμοιες, αμήχανες
και ο χρόνος τυλιγμένος σε μανδύες να κυλάει,ξέρεις,
σπασμωδικά βουβός, μας βαρέθηκε και μας βαράει
μεταξύ μας,βαρέθηκα και γώ,εσύ;

Και αν βαρέθηκες, ξέρεις, θα σου πουν
εσύ φταις,δεν έχεις ζωντάνια
Ίσως να τους πεις,ίσως όμως να βαριέται η ζωντάνια
να μην θέλει να συμμετάσχει
σε ένα άψυχο τσίρκο

Φοβάται βλέπεις και αυτή
θέλει να προστατευτεί
ή να προστατέψει, φυσικά
δεν θέλει να γίνει ένα με το τσίρκο
ούτε όμως να συγκρουστεί,γιατί;
φοβάται ανεξέλεγκτη, φοβάται το τσίρκο,
τους θηριοδαμάστες, τους θεατές
 μα πάνω από όλα
το ορμητικό της ποτάμι

Ενδιαφέρουν

Οι μόνοι που μ' ενδιαφέρουν είναι οι σαλεμένοι, οι διψασμένοι για ζωή, για κουβέντα, για τη σωτηρία τους, όσοι θέλουν τα πάντα και μάλιστα τώρα, όσοι ποτέ δε χασμουριούνται και ποτέ δεν επαναλαμβάνονται, αλλά καίγονται, καίγονται με υπέροχες κίτρινες φλόγες σαν βεγγαλικά που σκάνε κι απλώνουν τον ιστό τους ανάμεσα στ' αστέρια, με μια γαλαζωπή μπουρμπουλήθρα στο κέντρο, όπου βυθίζεται ολόκληρος ο κόσμος.

- Jack Kerouac

The Worst

“The worst loneliness is to not be comfortable with yourself.”

— Mark Twain

Sooo stupid

If it's humiliating to be ruled/manipulated, how much worse is it if it's YOU that chooses the apes that manipulate you?

Knives raw with love

little dark girl with 
kind eyes 
when it comes time to 
use the knife 
I won't flinch and 
I won't blame 
you, 
as I drive along the shore alone 
as the palms wave, 
the ugly heavy palms, 
as the living does not arrive 
as the dead do not leave, 
I won't blame you, 
instead 
I  will remember the kisses
our lips raw with love 
and how you gave me 
everything you had 
and how I 
offered you what was left of 
me, 

and I will remember your small room 

the feel of you 
the light in the window 
your records 
your books 
our morning coffee 
our noons our nights 
our bodies spilled together 
sleeping 
the tiny flowing currents 
immediate and forever 
your leg my leg 
your arm my arm 
your smile and the warmth 
of you 
who made me laugh 
again. 
little dark girl with kind eyes 
you have no 
knife. the knife is 
mine and I won't use it 
yet. 

Charles Bukowski - Raw With Love

first signs of death

first signs of death

the leaves are fewer and brown
now
soon
none

cold outside, frozen inside
lives fall
death springs love
to mind

spring?
it comes
naturally
soon

yet
not for this tree
no trace ever
behind

nothing
but signs of death
frosted tears
smashed into pieces

Sylvia Plath - Elm

(Αναδημοσιευση μεταφρασης του ποιηματος της Sylvia Plath με τιτλο Elm απο http://acorpsperdu.wordpress.com/)

Σύλβια Πλαθ – Φτελιά

Τον ξέρω τον πάτο, λέει. Τον φτάνουν οι άκρες μου:
αυτό φοβάσαι.
Εγώ δεν το φοβάμαι: έχω βρεθεί εκεί.

Τη θάλασσα ακούς μέσα μου,
την απογοήτευση της;
Ή τη φωνή του τίποτα, την τρέλα σου;

Ο έρωτας είναι σκιά.
Με ψέματα και κλάματα τρέχεις ξωπίσω του
Άκου: να ‘τες οι οπλές του: το άλογο που καλπάζει.

Έτσι θα καλπάζω όλη νύχτα, χωρίς σταματημό,
μέχρι το κεφάλι σου να γίνει πέτρα, το μαξιλάρι σου γρασίδι
που θα αντιλαλεί, θα αντιλαλεί.

Ή μήπως να σου φέρω τον ήχο του φαρμακιού;
Βροχή είναι, ναι, αυτό το μεγάλο σώπα.
Και ο καρπός του: κατάλευκος σαν το αρσενικό.

Με έχουν ήδη ξεσκίσει τα πρωινά.
Με έχουν κάψει μέχρι τη ρίζα μου
Τα κόκκινα μου σπλάχνα καίνε και τεντώνουν, γροθιά από σύρμα.

Σπάζω σε κομμάτια στροβιλίζομαι -
Τόσο βίαιος άνεμος -
δεν αντέχει να τον βλέπεις. Κανείς. Πρέπει να ουρλιάξω.

Απάνθρωπο και το φεγγάρι: με τραβάει
σκληρό, στείρο.
Με καίει με τη λάμψη του. Ή θα μπορούσα να το ‘χω αιχμαλωτίσει.

Άστο να φύγει. Άστο να φύγει.
Πατηκωμένο, ελάχιστο, σα κρέας στο χειρουργείο.
Πώς με γεμίζουν οι εφιάλτες σου πώς μου χαρίζονται.

Κατοικεί μέσα μου μια κραυγή.
Βγαίνει της νύχτες φτεροκοπάει
Ψάχνει να αγκιστρωθεί να χώσει τα νύχια της κάτι να αγαπήσει.

Και με τρομάζει αυτή η σκοτεινιά
που τώρα γουργουρίζει μέσα μου -
Όλη μέρα τη νιώθω να στριφογυρίζει χνουδωτή, μοχθηρή.

Περνάνε τα σύννεφα και διαλύονται.
Είναι τα πρόσωπα της αγάπης; Χλωμά; Χαμένα παντοτινά;
Γι’ αυτά την ξυπνάω την καρδιά;

Όχι άλλη γνώση.
Τι είναι αυτό. Αυτό το πρόσωπο.
Αυτός ο δολοφόνος μέσα στη θηλιά από κλαδιά; -

Χςςς κάνουν τα φιδίσια του φαρμάκια.
Και με παγώνουν. Τη θέληση μου. Νά ‘τα τα μικρούλια τα μοναχά λάθη
Που σκοτώνουν. Που σκοτώνουν. Που σκοτώνουν.