Monday, January 18, 2010

Είναι άσχημη πόλη

Η νεύρωση αισθητή σε όλο του το σώμα. Οι γάμπες του να εκλιπαρούν για κράμπες, οι γοφοί αγκυλωμένοι, η σπονδυλική του στύλη πονεμένη και κάθε άλλο παρά ίσια, η μέση και η πλάτη του ανέκαθεν συνηθισμένες σε λάθος στάση. Τα χέρια του λεπτά μα βαριά σφιχτά εναλλάσονται μεταξύ τσίτας και αδράνειας ,μούδιασμα νιώθει αν μείνει για πολύ ακίνητος κάπου, στομάχι παραπονεμένο, οισοφάγος σακάτης μαχητής. Οι μύες του προσώπου του πάνε να λειτουργήσουν αυτόνομα κάνοντας γκροτέσκες γκριμάτσες. Σημάδια νεύρωσης, περιοδικοί παλμοί-σπασμοί σε όλο του το σώμα. Περιοδικοί παλμοί-σπασμοί καίνε τα μυνίγγια του και παρέα με τα ιγμόρια του πιέζουν εκ των έσω τα μάτια του τα οποία αντιστέκονται στο να ανοιγοκλείσουν σπαστικά σαν τικ.

Περπατάει στην κάθε άλλο παρά γαληνία άσφαλτο της πόλης του, αυτοκίνητα φυσικά παντού, το κόκκινο έχει πέσει εδώ και δευτερόλεπτα μα να κάνουν την παράβαση. Κόρνες φασαρία και κακό , ταρίφες άξεστοι τσαντισμένοι σκληρόπετσοι προσθέτουν επιτυχώς το λιθαράκι τους στην αστική μιζέρια. Μάνες με καρότσια προχωράνε,κάποιες φαίνονται χαρούμενες άλλες έτοιμες να βλαστημησούν, όλες τους όμως βιαστικές. Περίεργος υψίσυχνος ήχος τον ξαφνιάζει για λίγο, κοιτάει προς τα αρίστερα και βλέπει ένα τρόλλευ να περνάει, όχι πολύ βιαστικό, οι κεραίες του σε τριβή με τα υπερυψωμένα καλώδια. Με το που περνάει το τρόλευ περνάει και αυτός με γρήγορό βάδισμα ή βραδύ σύντομο τρέξιμο τον δρόμο. Συνεχίζει το περπάτημα,βγαίνει σε έναν κεντρικό δρόμο, μπάτσοι παντού, είχε κάποιου είδους διαδήλωση. Μπάτσοι με πανοπλία για να μην νιώθουν, αλεξίσφαιρο,αντιπυρική προστασία και δεν συμμαζεύεται. Κάποιοι κοιτάνε βαρεμένοι,κάποιοι αγνοούν και άλλοι με ελαφρώς αλλαζόνικο υφάκι μειδιάζουν με την υπεροψία αυτού που νιώθει πως έχει κάποια υπεροχή ή κάποια εξούσια. Τους αγνοεί και προχωράει προς το σταθμό το μετρό.

Πλησιάζοντας ακούει τον ήχο του ακορντεόν, είναι αυτός ο φαλακρός γερασμένος τσιγγάνος με το χαμόγελο του σαν να διαλύει κάθε βάσανο της ζωής του παίζει συνεχώς εξώ από αυτά τα ίδια σκαλιά αυτού του ίδιου σταθμού του μέτρο κάθε μέρα, ίσως όλη μέρα - σίγουρα από το μεσημέρι και ύστερα - για να βγάλει μεροκάματο. Σκέφτεται πως θα του άξιζε κάνα δίευρω μόνο και μόνο για το vibe που εκπέμπει ανάμεσα σε όλα τα άλλα στην καλύτερη αδιάφορα στην χειρότερη μίζερα vibes που αιωρούνται εκεί τριγύρω συνήθως αλλά δεν του δίνει, από συνήθεια.Κατεβαίνει τα σκαλιά, δεν τον αγχώνει το αν έχει εισιτήριο μιας και έχει βγάλει μηνιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών - έχει αυτήν την πολυτέλεια.

Ο σταθμός πήχτρα στον κόσμο , τόσο στην αποβάθρα αναμονής όσο και στο βαγόνι. Μπαίνει σε κάποιο βαγόνι και στέκεται όρθιος στριμωγμένος ανάμεσα στον κόσμο, περιμένοντας να φτάσει στην περιόχη του, να περπατήσει ως το σπίτι του και να αφήσει το ζεστό νερό να απαλύνει όσο γίνεται τη νεύρωση του. Στο Σύνταγμα ο κόσμος σπάει, το μέτρο αδείαζει, βρίσκει μια θέση και κάθεται για το υπόλοιπο της διαδρομής. Θα'θελε να πιάσει κουβέντα με κάποιον αλλά με ποιον και πώς - τα περισσότερα βλέμματα λένε όχι ούτως ή άλλως.

Φτάνει στον σταθμό της περιοχής του και κατεβαίνει , κατευθύνεται προς το σπίτι του τραγουδώντας εύθυμα :


Είναι άσχημη πόλη η Αθήνα
κρυφή κι ανέκφραστη οδυνηρή αλήθεια
κι αφού την αγαπάω ότι κι αν γίνει
εγώ εδώ θα μείνωωωω ...


  • Ωχρά Σπειροχαίτη - Αθήνα
  • Sunday, January 17, 2010

    Εκτός Εποχής

    Saturday, January 16, 2010

    Εκνευριστικά Χαρούμενη Ambient ?

    So-Called Poetry Νο 2 (Χωρίς Συνοχή)

    Χάσιμο αιτιότητας
    φωνή στο στέρνο κλειδωμένη
    καίγεται βασανιζόμενη
    άρθρωση σακατεμένη

    Κρίση ταυτότητας
    έρμαιο, παθητικά δεκτική
    ύπαρξη μπερδεμένη
    γδαρμένο το εγώ

    Αίσθημα κενότητας
    ανίκανα βλέμματα στείρα
    ξηρασία αρρωστημένη
    ύπαρξη χαμένη

    Χαμένη ύπαρξη
    υποκατάστατα θαλπωρής αναζητά
    στα μέσα ή στα έξω της
    ~